ऊ र म

भुपराज अर्याल

म मुस्कुराए ऊ हाँसीदिन्छ।
म ठुस्किए ऊ रिसाइदिन्छ।
म आगो बने ऊ ज्वाला बन्छ।
म पानी बने ऊ हिउँ बन्छ।
उसको र मेरो अनन्त सम्बन्ध छ।

हो !
म जस्तो बन्यो ऊ उस्तै बन्छ।
संसारलाई हँसिलो देख्न म आँफै हाँस्नु पर्छ ।
रसिलो देख्न आँफै रसाउनु पर्छ।
मेरो हाँसोमा उसको सुख लुकेको छ।
उसको खुसीमा मेरो आनन्द जडिएको छ।

फरक यतिमात्र हो,
मैले खुसी पाउन पहिले आँफै मुस्कुराउन जान्नु पर्छ ।
उसले पाउन उसैले ।
किनकि , मेरा आँखाले मेरै मुहार देख्दैन ,देख्छ उसको मात्र ।
उसको पनि दशा उस्तै हो।

त्यसैले , मेरा हाँसोहरु मेरै मुस्कानका कमाइ हुन्।
मेरा रोदनहरू मेरै आँसुका बगाइ हुन्।
मेरा लडाइँहरू मेरै मुर्ख्याइँका प्रतिफल हुन्।
उसको पनि दशा उही हो।

त्यसैले त, ऊ र म घनिष्ट मित्र हौं ।
उसको र मेरो अनन्य सम्बन्ध छ ।
उसको मुहार सुकिलो देख्न ,
आफ्नै मुहार धुनु पर्छ ।
उसको पनि व्यथा उही हो ।
म आफ्नो मुहार उसको ऐनामा हेर्छु, ऊ मेरोमा।

• Categories
• #लेख रचना/कबिता